Jazgarz w wędkarskim atlasie ryb

Budowa zewnętrzna

Jazgarz jest najmniejszą rybką z rodziny okoniowatych. Max długość do jakiej dorasta to 10-15cm, przy wadze ok. 100g. Wyjątek stanowią osobniki żyjące w rzekach Rosji oraz Zatoki Fińskiej, dorastające do 30cm – widać chłodniejszy klimat bardziej mu sprzyja. Grzbiet tej rybi jest brązowo lub zielono-szary pokryty dodatkowo ciemnymi plamkami tworzącymi nieregularne linie. Charakterystyczna dla okoniowatych a przy tym bardzo imponująca płetwa grzbietowa podzielona jest na dwie części – przednia z twardymi ostrymi promieniami, tylnia jakby gładka. Brzuch koloru jasnozielonego a odcinek piersiowy lekko połyskujący na czerwono. Maleńka paszczka z małym i tępym otworem gębowym uzbrojona jest w drobniutkie ząbki. Nasza mała paskuda ma ponadto ostre kolce umieszczone na pokrywie skrzelowej, potrafiące przeciąć ludzką skórę, szorstkie łuski a na spodzie głowy umieszczone ma dołki śluzowe. To wszystko powoduje, że ta nie lubiana przez wielu wędkarzy rybka jest bardzo „obślizgła” a przy tym potrafi bardzo pokłuć i pokaleczyć ręce.

Występowanie

Obszar na jakim występuje jazgarz pokrywa się bez mała z obszarem występowania okonia. Oba te gatunki charakteryzują się wysoką odpornością na zmiany temperatur oraz wszystkie inne zmiany klimatyczne. Tak więc Jazgarza możemy spotkać we wszystkich środkowoeuropejskich zbiornikach wodnych. Regiony w których nie występuje to Półwysep Kolski, Półwysep Skandynawski, Szkocja, Irlandia i Pd Francja, a także brak go na Półwyspie Apenińskim, Bałkańskim, w M. Aralskim i M. Bałtyckim. Ze względu na umiejętność adaptacji do różnych warunków, spotkać go można zarówno w jeziorach, zbiornikach zaporowych, rzekach jak i słonawych wodach przybrzeżnych. Unika jedynie górskich rzek o wartkim nurcie. Najczęściej bytuje w pobliżu dna.

Żerowanie

Ta mała paskuda najintensywniej żeruje w godzinach porannych. Młode żywią się przede wszystkim planktonem, osobniki większe poza ulubioną ikrą innych ryb, pochłaniają również larwy komarów, larwy ochotki, muchówki, kiełże, larwy jętek, małżoraczki, widłonogi, larwy chruścików, białe robaczki, dżdżownice – w zasadzie wszystko, dlatego jest chyba jedynym gatunkiem ryby, w którym należałoby wymienić nie to czym się żywi, ale to w czym nie gustuje. Tak po prostu byłoby łatwiej. Ze względu na to, że jest niezwykłym żarłokiem i w zasadzie złowić go możemy chyba na wszystko, poza przynętami roślinnymi. Przez swoją łapczywość oraz niewybredny gust jest utrapieniem wielu wędkarzy, którzy bezskutecznie próbując podać innej rybie jej ulubioną przekąskę, wyciągają z wody Jazgarza z głęboko połkniętym haczykiem. Dodatkowo wielu wędkarzy uważa je za „szkodniki” wyjadające ikrę innych „lepszych gatunkowo” ryb – zwłaszcza szczupaków – zapominając chyba o tym, że równocześnie stanowi on najbardziej naturalny pokarm dla tych i innych drapieżników –np. okoni i sandaczy. Tak więc poza swym „pasożytniczym” charakterem stanowi też bardzo ważny element łańcucha pokarmowego w całym systemie ichtiofauny.

Rozmnażanie

Jazgarz odbywa tarło w 2-3 rzutach od połowy kwietnia do końca maja. Samica składa ikrę w lepkich, galaretowatych wstęgach na roślinności wodnej oraz żwirowatym dnie, w ciepłej, płytkiej i dobrze dotlenionej wodzie. Lepka ikra przykleja się do nóg brodzących w wodzie ptaków wodnych i w ten sposób przenoszona jest do najróżniejszych zbiorników wodnych. Dlatego właśnie Jazgarz występuje bez mała wszędzie, dodatkowo każdy wędkarz, który spotka swoją „ulubioną rybkę” na wędce, kolejnym razem omija to łowisko wielkim łukiem. To właśnie powoduje, że Jazgarza jest dużo, wszędzie… Dojrzałość płciową osiągają w 2r.życia, natomiast żyje max 6 lat.

Wymiary / Limity / Rekordy

Wymiar ochronny: brak

Okres ochronny: brak

Limit połowu: 5kg/dzień

Rekord wagowy: nie rejestruje się

Rekord długości: nie rejestruje się

Normy Medalowe:

nie rejestruje się