Okoń w wędkarskim atlasie ryb

Budowa zewnętrzna

Okoń charakteryzuje się dość specyficzną „garbusowatą” budową ciała, które choć może nie jest bardzo spłaszczone bocznie to na pewno jest mocno wygrzbiecone na wysokość. Pyszczek okonia uzbrojony jest w duży otwór gębowy, nawet powiedzieć można bardzo duży w stosunku do wielkości ciała. Pozbawiony jednak silnego uzębienia jak na drapieżnika przystało. Ciało pokryte jest drobnymi, chropowatymi i mocno osadzonymi w skórze łuskami. Lśnią one pięknym ubarwieniem mieniącym się od ciemno-turkusowego grzbietu z błyszczącymi się srebrzyście bokami przechodzącymi w odcienie seledynu. Na to wszystko, charakterystyczne dla okoni ciemne, pionowe pasy – dzięki którym, przez wielu nazywany jest pasiakiem. Dla kontrastu niebieskawego ubarwienia ciała posiada krwistoczerwone płetwy. Ubarwienia samców znacznie bardziej intensywne od ubarwienia samic. Pokrywy skrzelowe okonia uzbrojone są w ostry kolec i podobnie jak nastroszona płetwa grzbietowa potrafią boleśnie poranić dłonie mniej wprawionego wędkarza. Charakterystyczne dla pasiaków jest również boczne ułożenie oczu – stąd też charakterystyczny tor poruszania się zakosami w pogoni za ofiarą. Łupu znajdującego się tuż przed nim, okoń po prostu nie widzi. Najsilniej rozwinięty zmysł okoni, pozwalający namierzyć ruch choćby najmniejszego paprocha w wodzie z odległości nawet kilku metrów jest linia boczna. Jako że okonie są jednymi z najbardziej ruchliwych ryb, to też ich przemiana materii jest natychmiastowa – w efekcie, okonie rosną bardzo powoli i rzadko, kiedy osiągają imponujące rozmiary. Nie dotyczy to jedynie okoni – kanibali, które potrafią dorastać do naprawdę pokaźnych długości i wielkości. Średnia długość ciała okonków żyjących stadnie to 20-30cm.

Występowanie

Okonie występują zarówno w wolno jak i szybko płynących rzekach, wszelkiego rodzaju wodach stojących – stawach, jeziorach, wyrobiskach, zbiornikach zaporowych a także płytkich przybrzeżnych wodach Bałtyku. Jednym słowem spotkać go możemy wszędzie i to w dużych ilościach – w przeciwieństwie do innych drapieżników naszych wód, których z roku na rok jest coraz mniej. Obszar występowania okonków w Europie jest podobnie duży i obejmuje niemal cały kontynent. Wyjątek stanowi północna Norwegia, Szkocja, Płw. Pirenejski, południowe Włochy oraz zachodnia część Płw.Bałkańskiego. Ogólne rzecz ujmując preferuje różnego rodzaju wody z twardym dnem.

Żerowanie

Początkowo młode okonie żywią się planktonem, robakami, bezkręgowcami a także ikrą innych ryb. Jako że apetyt rośnie w miarę jedzenia a w przypadku okoni także w miarę wzrastania to okonki bardzo szybko przechodzą na żywe rybki, częstokroć większe od siebie samych. Okonie to rybki występujące stadnie i polujące także w grupie. Cała ferajna okoni potrafi zapędzić stado rybek na płytsze obszary wody i wyżerać ich tyle ile się tylko uda. Pasiaki są rybkami bardzo ruchliwymi a przez to żerującymi niemalże cały czas. Potrafią bardzo zawzięcie ścigać upatrzoną ofiarę i odpuszczają jedynie w momencie, gdy stracą ją z pola widzenia – mimo, że do takiej sytuacji dochodzi najczęściej w momencie, gdy potencjalną ofiarę, czyli np. naszą przynętę mają tuż „pod nosem” ( co też stawia niejednego początkującego wędkarza w osłupienie). Okoń jest rybką raczej mało wybredną i złapać go możemy na bardzo dużo różnych a przy tym niedrogich przynęt – zaczynając od czerwonych robaków w przypadku spławikowców, przez różnego rodzaju gumki, ripperki, twistery, paprochy, muchy, streamery, nie zapominając również o woblerkach, kogutkach, cykadkach a wszystko to oczywiście w różnych wielkościach i barwach. Nie bez zasadnie okoń uważany jest za idealną rybkę treningową – którą możemy złapać niemalże wszędzie i na niemalże wszystko. Wyjątek w tym temacie stanowią jedynie wielkie samotnie żyjące okonie, których złowienie okazuje się nie lada sztuką. W każdym stadzie okoni występują, bowiem pojedyncze osobniki, które zaczynają atakować swoje rodzeństwo-stając się jednocześnie kanibalami w swoim stadzie. Po tym jak zasmakują okoniowego mięsa, potrafią pożreć znaczną część swojego stada. Pozostałe osobniki z grupy zaczynają przed nimi uciekać i w ten sposób okonie-kanibale zostają samotnikami. W zasadzie nie ma się, czemu dziwić… Wielkie okonie w przeciwieństwie do ruchliwego stada swoich braci większość czasu pozostają w ukryciu i bardzo rzadko pobierają pokarm a przy tym paradoksalnie stają się większe od swoich braci. Spowodowane jest to spowolnionym metabolizmem. Okonie –kanibale żywią się nie tylko osobnikami swojego gatunku, ale także innymi większymi rybami. Wytropienie i złowienie takiego osobnika pozostaje w sferze marzeń wielu wędkarzy. Wielkie okonie-kanibale potrafią osiągnąć wagę do 4kg i mierzyć nawet do 60cm, co umówmy się niewiele ma wspólnego z wymiarami pasiastych okonków żyjących we wspólnych stadkach, za którymi ganiamy ze swoimi zestawami typu ultralight.

Rozmnażanie

W okresie wiosennym – w okolicach kwietnia i maja samice składają na płytszych i mocno zarośniętych obszarach ikrę. Jaja ikry tworzą postać charakterystycznych, bardzo długich wstęg – osiągających nawet 2m długości. Do tarła często dochodzi dopiero podczas upalnych letnich miesięcy. Młody narybek potrafi w pierwszym roku życia osiągnąć długość nawet 6-8cm. W przypadku, gdy rok po roku lato jest bardzo upalne populacja żarłocznych okonków potrafi wzrosnąć do niesamowitych rozmiarów. I tu pojawia się jedyny plus kanibalizmu wielkich okoni, które potrafią skutecznie przerzedzić stado wyżerających wszystko, co spotkają na drodze okonków. Dając tym samym szanse na znalezienie pokarmu innym gatunkom ryb. I znów nieomylnie matka natura zachowała równowagę…

Wymiary / Limity / Rekordy

Okres ochronny: brak

Wymiar ochronny: 15cm

Limit połowu: brak

Rekord wagi: 2,65kg i 50cm

Rekord długości: 55cm

Normy Medalowe:

• Złoto: 50cm lub 2,0kg

• Srebro: 45cm lub 1,5kg

• Brąz: 40cm lub 1,0kg